Podczas monitoringu zasiedlenia i stanu technicznego skrzynek przeznaczonych dla nietoperzy natrafiliśmy na intrygujące odkrycie. W pewnym miejscu, na terenie zagajnika olszynowego położonego w jednej z wiosek, tuż przy placu szkolnym, aż trzy skrzynki zostały zasiedlone przez orzesznicę.
Sytuacja jest zaskakująca, ponieważ budki dla orzesznicy powinny znajdować się na niewielkiej wysokości (około 1 m nad ziemią), mieć mały otwór wejściowy od strony pnia, a miejsce ich zawieszenia powinno być ustronne, z dużą ilością krzewów i jeżyn. Tymczasem budki zasiedlone przez orzesznice wisiały na wysokości około 3 metrów nad ziemią, były przeznaczone dla nietoperzy, a co więcej, znajdowały się w środku wsi, nieopodal ruchliwej drogi i boiska sportowego.
To kolejne potwierdzenie występowania tego gatunku na obszarze Przedborskiego Parku Krajobrazowego. Wcześniejsze doniesienia o jego obecności w rejonie pochodziły z analizy kości znalezionych w wypluwkach puszczyka, które pozyskano w pobliżu jednego z rezerwatów. Stwierdzenie orzesznicy leszczynowej było pierwszym udokumentowanym przypadkiem obserwacji tego gatunku w Parku, co dodatkowo wzbogaciło listę gatunków zwierząt pod ścisłą ochroną występujących na tym terenie.
Orzesznica leszczynowa (Muscardinus avellanarius) , należąca do rodziny popielicowatych, jest najmniejszym europejskim ssakiem z rzędu gryzoni. Nazwa gatunkowa nawiązuje do jej upodobań pokarmowych – orzechów laskowych. To małe, zwinne zwierzę o masie ciała 15-30 g, wyposażone w długi, puszysty ogon. Charakteryzuje się złocistorudym futerkiem, które doskonale maskuje ją wśród liści i gałęzi. Orzesznica prowadzi nocny, nadrzewny tryb życia, budując gniazda w koronach drzew i gęstych krzewach, często wplatając je w gałęzie jeżyn lub pnączy.
Znaczenie ochrony gatunkowej
Populacji orzesznicy zagraża przede wszystkim utrata siedlisk, fragmentacja lasów oraz intensywna gospodarka leśna. Ze względu na swoją wrażliwość na zmiany w środowisku i powolne tempo rozrodu, orzesznica jest w Polsce objęta ścisłą ochroną gatunkową. Jej obecność jest wskaźnikiem dobrej kondycji ekosystemów leśnych.
