Jerzy Stanisław Aleksandrowicz to kolejna wielka postać polskiej i światowej nauki związana w dzieciństwie i młodości z nadpiliczem. Profesor Aleksandrowicz urodził się 2 sierpnia 1886 roku w Stoczkach, pow. opoczyński (tuż przy granicy SPK), był synem Bronisława - leśnika leśnictwa Błogie i wnukiem Jerzego Aleksandrowicza – profesora botaniki w Szkole Głównej, założyciela ogrodu botanicznego w Warszawie. W 1904 roku rozpoczął studia przyrodnicze w Cesarskim Uniwersytecie Warszawskim. Naukę kontynuował w Zurychu, a studia uzupełniające odbył w Monachium, Heidelbergu, Paryżu i Jenie. Stopień dr filozofii uzyskał w Zurychu w 1909 r.
W 1913 roku w Jenie otrzymał doktorat nauk medycznych. W 1913 roku został asystentem Kazimierza Kostaneckiego na Uniwersytecie Jagiellońskim, będąc równocześnie docentem anatomii artystycznej w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. W latach 1914–1915 i 1918–1919 pełnił służbę w cesarskiej i królewskiej armii, w charakterze lekarza w szpitalach polowych. W 1919 przeniósł się do Wilna, gdzie objął kierownictwo Zakładu Anatomii Opisowej na organizującym się Uniwersytecie Stefana Batorego. Podczas wojny z bolszewikami był lekarzem naczelnym 211 pułku ułanów. Po jej zakończeniu został zweryfikowany w stopniu majora, ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919, w korpusie oficerów sanitarnych, w grupie lekarzy. W 1921 roku uzyskał tytuł profesora nadzwyczajnego i objął funkcję kierownika Zakładu Histologii i Embriologii Uniwersytetu w Wilnie. Od 1930 roku był profesorem zwyczajnym. W 1931 roku objął kierownictwo Zakładu Histologii i Embriologii Akademii Medycyny Weterynaryjnej we Lwowie. W 1933 roku został prorektorem, od 1 września 1936 roku piastował stanowisko rektora tej uczelni. Zmobilizowany w wojnie obronnej 1939 r. - dostał się do sowieckiej niewoli i łagrów. W latach 1941–1942 walczył, jako żołnierz Armii Polskiej pod dowództwem gen. Andersa i wraz z nią przebył szlak bojowy od Iranu przez Bliski Wschód do Włoch. Awansował do stopnia pułkownika oraz szefa Wydziału Oświaty 2 Korpusu. Od 1947 do 1957 roku pracował jako kustosz Laboratorium Biologii Morskiej (Marine Biological Association) w Plymouth, placówki kierowanej przez sir Fredericka Russela. Był wybitnym znawcą układu nerwowego bezkręgowców. Zajmował się także neurofizjologią porównawczą. Zainicjował w Polsce badania anatomoporównawcze nad unerwieniem serca u bezkręgowców, prowadził także pionierskie badania nad akomodacją oka u głowonogów. Zmarł 28 października 1970 roku w Plymouth.(PW).
