Odchody zwierząt parzystokopytnych są idealnym środowiskiem do życia i rozmnażania znacznej ilości chrząszczy z rodziny żuków Scarabaeidae. Ponad to kusakowatych Staphylinidae, kałużnicowatych Hydrophilidae i kilku innych których występowanie uzależnione jest od stopnia wilgotności danej materii. Oczywiście niektóre z gatunków występujących w tym specyficznym środowisku można spotkać w środowiskach o zbliżonym charakterze np. pryzmach martwej materii organicznej pochodzenia roślinnego czy kompostach jak i padlinie, ale odchody dużych zwierząt są optymalne. Na terenie ZNPK mamy dość spore stado Konika polskiego które dostarcza znacznej masy odchodów, a te zasiedlane są natychmiast przez liczne osobniki przedstawicieli żukowatych i pozostałych rodzin chrząszczy wymienionych wcześniej. Żuki w sezonie wiosenno – letnim aż do chłodów jesiennych są najbardziej aktywne i wszystkie zasiedlone odchody poddawane są ,,utylizacji” przez liczną armię żuków niestrudzenie przerabiających ten materiał na nawóz spulchniając i nawożąc glebę.
Tekst i zdjęcie: Zbigniew Mocarski
Na zdjęciu przedstawiciele żuków koprofagicznych najczęściej występujących w odchodach.
Od góry rząd I: Aphodius luridus (F.), Aphodius foetens (F.), Aphodius fimetarius (L.), Aphodius contaminatus (Hbst.), Aphodius sticticus (Panz.), Aphodius subterraneus (L.), Aphodius fasciatus (Hardy),
Rząd II: Aphodius paykulli (Bed.), Aphodius distinctus (Mull), Aphodius depressus (Kugel), Aphodius rufus (Moll.), Aphodius haemmorhoidalis (L.), Aphodius sordidus (F.), Aphodius sphacelatus (Panz.)
Rząd III: Aphodius luridus (F.), Euoniticellus fulvus (Goeze.), Aphodius rufipes (L.), Aphodius fossor (L.), Trypocopris vernalis (L.), Anoplotrupes stercorosus (Hartm.)
